ĐORĐE RAFAILOVIĆ stariji Vasilijev sin. Prvu poznatu ikonu, Sv. Sava i Simeon iz Narodnog muzeja u Beogradu datiraće 1795. god. Sledeći radovi nisu sačuvani, zapisi beleže da je oslikao ikonostase u crkvi Sv. Nedelje i crkvi Sv. Andrije u luštičkom selu Zabrđu. Iz 1802. god. su prestone ikone u crkvi Sv. Stefana u Đenovićima. Sledeće, sušne 1903. god. izradiće ikonostas u crkvi Sv. Jovana Bogoslova u Zagori koji je skoro obnovljen i na kome se mogu videti sve vrline njegovog rada.
Trinaest godina posle toga, 1916. godine slikaće na ikonostasu crkve Sv. Stefana u Vranovićima. Ostaviće potpis samo na carskim dverima, koje su u međuvremenu nestale. Ni ikona Sv. Đorđa iz saborne crkve u Ceklinu iz iste godine na kojoj se zajedno potpisao sa mlađim bratom Hristoforom nije sačuvana. Podatak da su se dvojica braće zajedno potpisali i na ikonostasu crkve Sv. Tekle u Ceklinu 30. avgusta 1817. godine govori da su slikari iz porodice Dimitrijević-Rafailović često zajedno radili, što otežava njihovo atribuiranje. Nažalost, ni ovaj ikonostas nije sačuvan.
U Narodnom muzeju u Beogradu na ikoni Deizis sa apostolima i grupom svetitelja nalazi se poslednji Đorđev potpis iz 1822. godine. U istoj zbirci se, kao i u dubrovačkom muzeju, nalazi nekoliko nedatiranih Đorđevih ikona lako prepoznatljivim po karakterističnom crtežu lica, svedenoj paleti, prigušenom koloritu i tvrdom modelovanju. Ostaje veran načinu slikanja svojih prethodnika, ističe isturene delove inkarnata i očiju pomoću svetlih zrakasto poređanih zareza kao što su radili najraniji bokokotorski slikari.