MAKSIM TUJKOVIĆ jedini poznati slikar Bokokotorske slikarske škole koji nije iz porodice Dimitrijevića-Rafailovića. Njegov slikarski izraz ima dosta dodirnih tačaka sa ranijim Rafailovim radovima. Moguće da su zajedno učili slikarski zanat kod njegovog oca Dimitrija. Sa svojim učiteljem sreće se i počinje školovanje u vreme dok je Dimitrije radio na živopisu grbaljskih crkava koje se nalaze blizu Tujkovićevog sela. Kao monah cetinjskog manastira često je putovo, zbog monaških poslova ili kao putujući slikar i duborezac. Tako upoznaje slikarska ostvarenja u manastiru Nikoljcu, Pećkoj patrijaršiji i sarajevskoj crkvi gde radi pored poznatih dela starijih slikara. Bio je jedan od odnajboljih srpskih ikonopisaca prve polovine XVIII veka.
Prvi poznati radovi, dve prestone ikone iz 1720. god u crkvi sv. Gospođe u Njegušima pokazuju Dimitrijev uticaj. U manastiru Nikoljac radio je na završetku ikonostasa 1723. god. i tu se nalaze njegovi najbolji rezbarski radovi. Uradio je nekoliko nadverja: u manastiru Nikoljac, crkvi sv. Apostola u Pećkoj patrijaršiji, crkvi Preobraženja u Budisavcima na Kosovu, crkvi sv. Luke u Kotoru, Njegušima a jedno se nalazi u Narodnom muzeju u Beogradu. Njegovi glavni radovi nalaze se u Staroj crkvi u Sarajevu, gde je 1734. god. uradio prestone ikone i tri nadverja za ikonostas, kao i još nekoliko ikona koje su u crkvenoj zbirci. Iz iste godine je ikona Sv. Arsenije arhiepiskop srpski iz Galerije Matice srpske u Novom Sadu. Tujković je 1738. god. izradio ikonostas u manastiru Stanjevići gde se potpisao na ikoni Bogorodice sa Hristom.
Dekorativnost, sklonost ka ekspresivnim kolorističnim efektima jakih boja, svetla paleta, karakterističan način osvetljavanja lica ispod očiju razvučenim tačkama bele boje, osnovne su odlike slikarstva Maksima Tujkovića.