RAFAILO DIMITRIJEVIĆ slikar, rođen u Risnu oko 1700. godine. Sin Dimitrija daskala kod koga je, kao i njegova braća, stekao pouke iz slikarstva. Pošto je na svojim delima često ostavljao potpis i godinu izrade, njegova delatnost se može pratiti u razdoblju od 1723. do 1756. godine. Autor je najmanje šest ikonostasa od kojih je do danas sačuvan samo jedan, u crkvi Svetog Đorđa u Radovanićima na Luštici iz 1751. godine, dok se za ostale – u crkvama manastira Dobrićeva iz 1745.god., Svete Petke u Podmainama kod Budve iz 1747.god., Svetog Đorđa u Lješevićima u Donjem Grblju iz 1752.god., Rođenja Bogorodice u Zabrđu na Luštici iz 1754.god. i Arhistratiga Mihaila u selu Klincima – zna jedino na osnovu dokumenata. Na ikonostasu Bogorodičine crkve u Njegušima nalazilo se trinaest prazničnih ikona koje je naslikao 1756. godine. Rafailov potpis nose i ikone arhanđela Mihaila i Gavrila sa scenama čuda iz 1723.god. u Umjetničkoj galeriji u Sarajevu, Sveta Tri jerarha sa Svetim. Nikolom iz 1729.god. i Svetog Jovana Preteče sa žitijem iz 1742.god. u manastiru Piva, Uspenja Bogorodice iz 1750.god. u manastiru Savina i Svetog Petra i Pavla sa prizorima apostolskih dela iz 1756.god. u Narodnom muzeju u Beogradu. Godine 1747. oslikao je za crkvu Svete Petke u Mainama kod Budve jedan antimins, koji je takođe potpisao. Pored navedenih ostvarenja, Rafailovoj ruci se na osnovu stilskih osobina pripisuju i nekolike ikone u pojedinim crkvama i u muzejskim kolekcijama Dubrovnika, Beograda i Splita. Pretpostavlja se, takođe, da je sam izrađivao i duborezne okvire za neke svoje ikone. Rafailo je izgradio prepoznatljiv slikarski rukopis koji odlikuju narativnost, dekorativnost i topao, zvonak kolorit, obogaćen upotrebom polutonova. Njegove figure su neznatno izduženih proporcija i naglašenog, stilizovanog crteža, a inkarnati su im modelovani okerom, sivozelenom i ružičastim lazurama. Uz oca Dimitrija, bio je najplodniji i najdarovitiji predstavnik ove dugoveke zografske porodice. Svoje slikarsko umeće preneo je na sinove Petra i Vasilija.