BOKOKOTORSKA SLIKARSKA ŠKOLA formirala se pod neposrednim uticajem pećko-moračke i hilandarske slikarske radionice iz druge polovine XVII veka. Rodonačelnik ove porodične škole, slikar Dimitrije daskal učio je zanat kod Radula, jednog od najznačajnijih slikarskih imena u ikonopisnoj radionici manastira Morača. Velika i poznata porodica Dimitrijevića-Rafailovića, slikara fresaka i ikonopisaca iz Risna delovala je na širokom području, u južnom Primorju, Crnoj Gori i Južnoj Hercegovini od kraja XVII do duboko u XIX vek.
Slikari i ikonopisci iz pet generacija ove porodice kojima se pridružuje Maksim Tujković iz Grblja, negovali su osoben stilski izraz koji nije pošao pravcima zapadne barokne umetnosti već je i dalje, kroz celi XVIII vek održavao stari vizantijski likovni izraz, dva i po veka posle pada Carigrada. Ovo slikarstvo, zasnovano na odavno prevaziđenim likovnim rešenjima i shvatanjima, bilo je namenjeno prvenstveno pravoslavnom življu iz perifernih oblasti, koje je bilo odvojeno od savremenih evropskih duhovnih i umetničkih zbivanja.
Škola se formirala i delovala u posebnim istorijsko-političkim uslovima. Nastala je na teritoriji koja je bila pod mletačkom i austrijskom vlašću i gde su se mešali raznovsni kulturni uticaji. Za pravoslavni živalj, naglašavanje svog verskog opredeljenja, pre je bila želja za očuvanjem sopstvenog identiteta od agresivne tuđinske vlasti nego religiozni gest ili provincijski konzervatizam. Bila su davno zaboravljena vremena u kojima su izabranici feudalne vlastele i sveštenstvo bili jedine mecene umetnosti. Brigu oko podizanja i ukrašavanja crkava uglavnom vode meštani jednog ili više sela. Slikarski repertoar Bokokotorskih ikonopisaca bio je veći od zahteva prostodušne i siromašne klijentele.
Paleta ovih zografa, koji su jednostavnim i razumljivim slikarskim jezikom uspešno komunicirali sa najširim društvenim slojem, vrlo je intenzivna, boje su jake, bez tonskih preliva, dok su likovi izvučeni čvrsto naglašenom linijom. Majstori ove škole radili su i duborez. Kao duboresci potpuno se oslanjaju na duborez pećke škole. Uradili su više od sto ikonostasa, više hiljada posebnih ikona i nekoliko celina zidnog slikarstva u bokokotorskim crkvama. Najveću zbirku ikona ima Narodni muzej u Beogradu, a dela ove škole rasuta su po mnogim muzejima i privatnim kolekcijama. Značajne zbirke nalaze se u Kulturno povijesnom muzeju u Dubrovniku, Galeriji umjetnina u Splitu, Muzeju ikona Srpske pravoslavne crkve u Dubrovniku, Umjetničkoj galeriji Bosne i Hercegovine u Sarajevu, Zavičajnom muzeju u Herceg Novom …